Το «διαστημόπλοιο» Φοίβος Δεληβοριάς προσγειώνεται στα καλλιτεχνικά πράγματα κι έχει μέσα του μια «χρονομηχανή» που γυρίζει πίσω σε εποχές και πρόσωπα που έφεραν κάτι καλό. Ο Φοίβος θυμάται. Θυμάται τον άνθρωπο στον οποίο οφείλει το μεγαλύτερο ευχαριστώ μετά τον Μάνο Χατζιδάκι. Θιασώτης και υποστηρικτής της αγάπης επιμένει σε ό,τι κάνει τη ζωή μας καλύτερη και ομορφότερη και δηλώνει ευθαρσώς πως δεν θα κουραστεί ποτέ να παίρνει θέση στα κοινωνικά θέματα.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς θυμάται τα πρώτα τραγούδια του που αγάπησε πιο πολύ: την μποσανόβα του Ησαΐα, την Κική κάθε βράδυ, τον Φώτη, και τον «πατήρ Φοίβο ολομόναχο». Θυμάται και τους «άρχοντες του συγκεκριμένου» στο τραγούδι. Θυμάται επίσης τα αναψυκτήρια του ελληνικού καλοκαιριού που ήταν έμπνευση για την Ταράτσα. Ομολογεί υπερήφανος πως μάλλον έχει μπλέξει με το υπέροχο πλάσμα, την κόρη του που είναι ο μάνατζερ των «Νούμερων» και μας κρατάνε συντροφιά κάθε Παρασκευή. Δηλώνει ευθαρσώς πως δεν θα κουραστεί ποτέ να παίρνει θέση στα κοινωνικά θέματα γιατί οι καλλιτέχνες πρέπει να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση όταν πλήττονται τα κεκτημένα δικαιώματα και ελπίζει ότι ο εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα για τα δικαιώματα-που υποκινείται άνωθεν-είναι πια προς το τέλος της.